داستان قوم سباء،اصحاب رسّ وهاروت و ماروتسرگذشت قوم سبا

سبا نام پدر اعراب يمن است.طبق روايتي از پيامبر مردي بود به نام سبا كه 10 فرزند داشت واز هر كدام از آنها قبيله اي از قبائل عرب بوجود آمدند.آنها جمعيتي بودند كه در جنوب جزيره عربستان ميزيستند،داراي حكومتي عالي وتمدني درخشان بودند،خاك يمن گسترده وحاصلخيز بود اما عليرغم اين آمادگي چون رودخانه مهمي نداشت از آن بهره برداري نميشد.

در آنجا بارنهاي زيادي ميباريد ومردم براي استفاده از آنها سدهاي زيادي ساخته بودند.آنها با استفاده از آب سدها باغات وسيع وسرسبزي بوجود آوردند كه بركات زيادي داشت.وفور نعمت بايد آنها را شكر گذار درگاه الهي ميكرد اما آنها به جاي شكر وسپاس روشي عكس به كار برده بودند وشكاف طبقاتي زيادي بوجود آمده بودوضعفا توسط زورمداران به استثمار كشيده شده بودند .

بقیه داستان در ادامه مطلب....

1- خنده بی تعجب

پيامبر صلى الله عليه و آله:

ايّاكَ اَنْ تَضْحَكَ مِنْ غَيْرِ عَجَبٍ ، اَوْ تَمْشىَ و تَتَـكَلَّمَ فى غَيْرِ اَدَبٍ؛

از خنديدنِ بى تعجّب [و بى‏جا] يا راه رفتن و سخن گفتنِ بى‏ادبانه بپرهيز.

(بحار الأنوار، ج 75، ص 8 ، ح 63)

2- خنده منافق

امام هادى عليه السلام:

[اَلْمُؤْمِنُ] يُحْسِنُ وَيَبْكي كَما أَنَّ الْمُنافِقُ يُسيى‏ءُ وَ يَضْحَكُ؛

مؤمن خوبى مى‏كند و مى‏گريد، ولى منافق بدى مى‏كند و مى‏خندد.

(مكارم الأخلاق، ص389)

دو چرخه سواری بابام

بابام مي خواست دوچرخه سواري ياد بگيرد تا روزهاي تعطيل سوار دوچرخه بشويم و بريم بيرون شهر گردش كنيم. من هر كار كه از دستم برمي آمد كردم تا بابام دوچرخه سواري ياد بگيرد. ساعتها دوچرخه اش را هول دادم. مواظب بودم كه تعادلش به هم نخورد و به زمين نيفتد. به او مي گفتم كه چطور فرمان را بگيرد و جلو را نگاه كند و پا بزند. يادش مي دادم كه چه وقت ترمز كند. ولي بابام زياد به حرفهاي من گوش نمي داد. خيلي هم مي ترسيد. مرتب ترمز مي كرد. تا به درختي مي رسيد، فرمان را رها مي كرد و دستش را به درخت مي گرفت. چندبار هم من و بابام دوچرخه، هر سه، به زمين افتاديم. عاقبت بابام دوچرخه سواري ياد گرفت. روز بعد، ناهارمون را برداشتيم. سوار دوچرخه هايمان شديم. رفتيم بيرون شهر. من و بابام خوشحال بوديم. به دوچرخه هايمان پا مي زديم و آواز مي خوانديم. ولي بابام ديدني بود! يك جاي سالم در سراسر بدنش نمانده بود. از سرتاپايش را زخمبندي كرده بود.

لطفا نظر یادتون نره تشکر.............

صدای ارّه ها و چکش های سنگی، در نخلستان می پیچید. مردان با سر و روی عرق کرده، سرگرم کار بودند. تنه بزرگ درختان را می بریدند. چوب ها را صاف می کردند و تخته ها را به طرف کشتی می بردند. نوح به اتفاق پسرانش سام و حام و یافث، تخته ها را به بدنه کشتی میخ می کردند.

نوح هرگاه سرش را بلند می کرد، از دیدن یارانش که سخت در تلاش بودند، شاد می شد و خستگی از تنش بیرون می رفت. با شوق به سام و حام و یافث نگاه می کرد و در دلش برای آن ها دعا می کرد. نوح افتخار می کرد که چنین پسران رشید و باایمانی دارد، اما گاهی دلش می گرفت. او هرگاه به یاد پسرش کنعان می افتاد، غمگین می شد. نوح آرزو داشت که کنعان هم در کنار او باشد و در ساختن کشتی کمکش کند، اما کنعان همیشه خودش را از نوح و خانواده اش دور نگه می داشت. حتی با دشمنان نوح همراه و هم صدا شده بود و حرف آن ها را به زبان می آورد:

- ای نوح! تو و پیروانت دروغگو هستید.

- ای نوح! فقط افراد فقیر و پست در اطراف تو جمع می شوند و به سخنان بیهوده تو گوش می دهند. اگر راست می گویی، آن ها را رها کن و با ما ثروتمندان دوست باش.

نوح، از این حرف های مردم دلش می گرفت و می گفت: ای مردم! من شما را به نیکی و پاکی دعوت می کنم. به خداوند یکتا ایمان بیاورید تا زندگی با سعادتی داشته باشید؛ چرا از من می خواهید که یاران مؤمن و باوفای خود را رها کنم. اگر به خدا ایمان نیاورید، عذابی بزرگ در انتظار شماست.

لطفا به ادامه مطلب برید.....